Günün sözü “İnsanlar onlar için yaptığınızı anlamazlar…Siz bırakana kadar.”Anonim

Bizim Gökhan’ın gazetedeki konumu değişmiş. Demek ki, bundan sonra Semerkant Derneği ile alakalı daha az haber göreceğiz gazetede. Gökhan’ın konumu değişince (Bu arada Gökhan 8 yıldır aynı gazetede çalışır ve konumu sürekli değişen bir arkadaşımızdır) ve Gökhan her gün köşe yazmaya başlayınca ilk iş olarak bana göndermelerde bulunmaya karar vermiş. İşte arka sayfada oturmanın zararları! Dün sabah gazeteyi açınca karşılaştım o göndermelerle. Bundan sonra bana yol, Gökhan’a da arka sayfa göründü demektir. Zaten ben de bir müddet yazmaya ara vermeyi planlıyordum. Tam bunu paylaşacaktım ki, Gökhan’ın yazısı imdada yetişti. Gökhan, internete bakmış ve Kubilay Kaplan’dan daha çok okunduğunu fark etmiş. Bu yüzden bana diyor ki, “Arka sayfayı otla böcekle doldurma; ses getirecek konular yaz!” İlk olarak şunu söyleyeyim. İnternetteki okunma oranları bir yazarın daha çok okunduğunu göstermez. Sadece gazeteyi internetten takip edenlerin nerelere, hangi başlıklara baktıklarını gösterir. Başlığa bakmakla yazının bütününü okumak farklı şeylerdir. Torbalı’da gazetelerin ekserisi, internetten değil, basılı kâğıttan takip edilir. Üstelik kimi numaralarla internetteki okunurluk oranıyla çok güzel şekilde oynanabilir. Hem ben, Gökhan gibi internet skorlarına takıntılı birisi değilim. Hangi yazının kaç kez tıklandığını demek ki, onlar takip ediyor. Gökhan’ın bunlardan haberi vardır diye düşünüyorum. İkinci olarak, Gökhan da halkın geneli gibi balık hafızalı. Arka sayfada kopan fırtınaları ve kimi zaman gazete haberlerinin de önüne geçen yazıları unutması bu yüzdendir muhtemelen. Ben, kendileri kadar gezmesem de ve sokaktaki herkesle kontak kurma olanağım onlarınki kadar olmasa da onlardan daha iyi bir yazarım. Hem temas ettiğim konularla hem de sahip olduğum donanımla bunun böyle olduğunu görüyor ve biliyorum. Zaten böyle olmasaydı gazete yönetimi, bundan bir sene önce arka sayfada yazmamı teklif etmezdi. Yönetim, “Elimizde daha çok okunan Gökhan var, onu değerlendirelim” derdi herhalde. Yani ben, bu gazetenin arka sayfasına transfer edilmiş bir yazarım, öyle “Sen çekil ben yazayım” hikâyesi olmadı ve olmaz bizde. Biz talep edilmeliyiz ki, kıymetimizin bilindiğini görelim ve savaşa öyle girelim. Şimdi Gökhan da arka sayfaya selam gönderiyor. Selamını aldım ve bu son yazımdır Gökhan. Arka sayfa bu günden sonra sana emanet. Unutma, tam bir yılın var. Bu bir yıl boyunca arka sayfada atraksiyon istiyorum senden. Siyasetçilerle konuşmaya devam et mesela. Ne de olsa onlarda malzeme çok. Arada Semerkand Derneği’ni de ya da Genç İzciler Derneğini de yaz, zararı yok. Bundan bir sene sonra ölmez sağ kalırsak 2016 Temmuz’unda görüşüp durum değerlendirmesi yaparız. Senin önünde arka sayfada her gün yazacağın tam bir sene var. İşte sana meydan! Hem de arka sayfada.

Okurlarımla da vedalaşayım

Bu gidiş biraz ani oldu farkındayım. Ama terk etmeyi bilmeyen kişilerin manen olgunlaşmadığına inananlardanım. İnandığım başka şeyler de var üstelik. Ancak içinde yoğrulduğumuz hayat her zaman inandıklarımız doğrultusunda yaşamamıza müsaade etmiyor. Aslında tadında bırakmalıydım. Yani bir yıl boyunca her gün yazmanın inadına kaptırmamalıydım kendimi. Altı ay önce bırakmalıydım mesela. Yine de bu köşede her zaman halkın gerçek sorunlarına temas etmeye gayret gösterdim. Gün geldi fabrikadaki işçilerin durumlarını dile getirdik, gün geldi çiftçimizin derdiyle hemhal olduk, gün geldi bize aktarılan sorunları kamuoyuyla paylaştık. Yazmanın cesaret gerektirdiği konuları çekinmeden taşıdık buraya. Ucuz siyaset yazılarını hiç sevmedim ama işim icabı onlardan da bol bol yazdım ne yazık ki. Üstelik bu tür meselelerin halkın genelini hiç alakadar etmediğini bile bile yaptım bunu. Şimdi ayrılık vakti dostlar. Uzaktan tanıdıklarım, yakından tanıyamadıklarım ve bu köşede bir şeyler bulan herkese selam olsun. Bakarsınız bir gün yine bir yerlerde karşılaşırız. Sizlere kendi yazdığım şiirlerden pir pasajla veda edeyim:

Sağır dilsiz bir cellat gibi

Çöktü üstüme akşam

Katlayıp güneşi gömlek cebine

Çekip gitti bir adam…

Biliyorum, yineleyecek hayat kendini

Mezar taşlarına çiğ düştüğünde

Ne hevesim olacak ne mecalim

O yolu sil baştan yürümeye