ALMANYA’NIN Solingen kentinde 29 Mayis 1993’debir katliam yasandi. 5 Türk vatandasimiz irkçi dazlaklar tarafindan evleriyle birlikte yakilarak canlarina kiyildi. Almanya’da bu katliam insanliga
karsi islenmis bir suç olarak kabul edildi. Almanya devleti ve hukuku bu gerçegi görerek, Solingen’de
yasamini yitirenlerin anisina bir anit yakilan evleri de müzeye dönüstürüldü. Anitin üzerine ve eve, “Ey halkim insanliga yasattigin utanci hatirla” anlamina gelen bir tabela asildi.
2 Temmuz 1993’de yani Solingen olayindan üç ay sonra Sivas katliami yasandi. 35 Aydin insan, Madimak oteliyle beraber radikal dinci gurup tarafindan yakildi. Peki, bizim gelip geçen iktidarlar
ne yapti? Kebapçi dükkani yapildi. Ne güzel degil mi?!. Sonra da çiçekçi oldu. Simdi de müze olsun mu, olmasin mi? tartismasi yapiliyor. Bu yil devlet ilk kez, bakan düzeyinde anmalara katildi. Aleviler Madimak’in müze olmasini haykirirken, Devlet Bakani Faruk Çelik “5 katli bir bina, nasil müze yapilabilir. Bilmeden konusuyorlar. Madimak’in acisi Türkiye’nin acisidir. Bu olayin tarafi olamaz” dedi. Bu olayin elbette tarafi da var, müzesi de yapilacaktir. SOLINGEN olayindan hemen sonra  Almanya Türkiye’den özür dilemistir. 17 yil geçmesine ragmen hiçbir devlet yetkilisi çikip da, Alevilerden ve insanliktan ÖZUR dilememistir. Acaba neden?.  
Müzeler, bireylerin ve toplumlarin geçmisindeki  yasanan, aci tatli olaylari tanima ve ibret alma olanagini tanir. Müzeleri gezenler, atalarimiz zamaninda nasil böyle insanlik disi hatalara düsmüsler diye yorum yapabilirler. Elbette güzel örneklerde görebilirler. Bu nedenlerden dolayi müzeler gelecegimize yön veren kurumlarimizdir.
Unesco (Birlesmis Milletler, Egitim, Bilim ve Kültür Teskilati) toplantisina katilan Fikri Saglar söyle anlatiyor. “O toplantida, insanlik mirasina sahiplenme antlasmasini imzaladim. Toplanti yapilan salonun altinda Engizisyon da (Katolik dini inançlarina karsi gelenleri yargilayan mahkeme) yapilan iskence aletlerinin sergilendigi “ISKENCE MUZESI” vardi. Maltalilar geçmislerindeki bu karadönemi sergileyerek insanliktan özür diliyorlardi.
5 TEMMUZ 2010 Tarihli Büyük Torbali Gazetesinin 7. sayfasinda Torbali Anadolu Lisesi
Müdürü Sonay Arsal’in, Almanya anilari da söyle: “Bizi Nazi toplama kamplarina götürdüler. Bizi orada
mutlu eden sey 1923 ile 1945 tarihleri arasinda çok yakin olmasina ragmen bizi misafir eden heyet
atalarinin yaptiklari bu olaylardan dolayi büyük üzüntü duyduklarini, atalarinin hata yaptiklarini ve bunu yeni konusabildiklerini söylediler. Bizi mutlu eden kismiysa bu insanlarin sovenizmi ve irkçiligi
zihinlerinden silmeleri oldu.”
Madimak da müze oldugunda;
MUZEYI gezenler de diyecekler ki, atalarimiz nasil olur da insan yakabilirler!
Nasil olur da, 35 kisi yakildiktan sonra, “gazaniz mübarek olsun” diyebilmisler diye yorumlayacaklardir. Içlerinden birisi de çikip, “Bizler Alevilerden ve insanlardan özür diliyoruz”
diyeceklerdir. Yoksa müze yerine alin size gül gibi kütüphane veya çiçekçi dükkani  denilirse kesinlikle
kabul görmeyecektir. Zaten ülkemizde kitap okuyan yok ki. Kisi basina yilda ½ yani yarim kitap okunuyor.
MADIMAK MUZE OLMALIDIR!….
Geçmisini, hatirlamayanlar, geçmisiyle yüzlesemeyenler, onu bir kez daha yasamak zorunda kalacaklardir” (George Santayana)
Bu düzen degismelidir!..
Not: Nihat Erol’un (Balikçi Erol) oglu Mustafa EROL, Almanya’da geçirdigi zincirleme bir trafik kazasinda yasamini yitirdi. Genç yasta ve beklenmedik bir zaman da aramizdan ayrilan Mustafa ailesini ve yakinlarini üzdü. Ailesi ve yakinlarinin acilarini paylasiyor, bas sagligi diliyorum. Huzur içinde yat, topragin bol olsun Mustafa.