SERI katil…

Ser veripsir vermeyen umut taciri.

En çok güvendiginiz baba dostu, bir bakiyorsunuz, yari pisman, yari hüzünlü, küçük el hareketleriyle bildik saatlerde, önceden kararlastirilmis ayrilik noktalarindan, peronlardan, rampalardan bizden uzaklasir, gider…

Ve biz…

Ve bizler; aksam ‘eski’ diye yatip, sabah ‘yeni’ diye uyanmaya alistirildigimiz bizler…

Gözden yavas yavas kaybolan o karartiya, numaradan, adettendir diyerek, yalanciktan el sallarken, bir yandan da ‘umuda merhaba’ demenin mutfaktaki telasli ön çalismalarini yapariz.

Isyansiz kopuslar, heyecansiz bekleyisler gibi siralanir. Yeni diye adlandirdigimiz sey, aslinda; ‘eskime günü’, ‘elveda saati’ bastan belli bir baslangiç kandirmacasi.

Baslayan bir sey yok, tipki biten bir seyin olmadigi gibi…

***

Hadi biz de bu yalana ortak olup: “Hos geldin Yeni Yil” diyelim.

Hos geldin de…
Nereye?..

Korkunun sokaklarda kol gezdigi…

Kent adini verdikleri; bir kat beton, bir kat insan kümesinden yükselen  haykirislariyla, çaresizlik zindanlarinin tas döseli sahnelerine mi?..

Sabrinin sinirsiz oldugunu sandigimiz dogaya yükledigimiz yükün tonajina mi?..

Daha hizli yasam konsepti içerisinde:

Daha hizli yozlasmaya…

Daha hizli kokusmaya…
Daha hizli yok olmaya mi?…

Nereye hos geldin ‘Yeni Yil’ nereye?…

Kime hos geldin ‘Yeni Yil?..’

Nafakasiz kuslara mi?…

Borcun derdine borçla çare olanlara mi?..
Çocugunun istekleriyle yüzlesmemek için evine geç saatlerde hirsiz gibi giren babalara mi?..
Her gecesini, “Yarin tencerede ne kaynatabilirim?” soru kagidina verecegi cevapla geçiren annelere mi?..

Kime?..

Seçmen kartini, kapali pazarda ‘açik artirmaya’ çikaranlara mi?..

Otoban kiyilarinda “Dünya utansin” der gibi arabalarin içerisine yarim yüzle bakinanlara mi?..

“Sirtinda sopa, karninda sipa” yaftasini alinlarinin ortasinda bir kültür ve gelenek sembolü gibi tasiyan kadinlara mi?..

Töre cinayetleri ve yöre baskilariyla göz göregöre yitirilmis canlarin, yagmur altinda, üzerlerinde adlarisanlari silinmeye yüz tutmus soguk mezar taslarina mi?..

Kime?..

Sadece acimamiz için, “Allah’in bize bir lütfüymüs” gibi kolundan tutulup, toplum arenasinin içerisinde tur attirilarak sov yaptirilan fukaralara mi?..

Uretmeden tüketmenin sakat mantigiyla, damarlarina ‘alisveris’ siringa edilen ve nöbet üstüne nöbet geçiren kitlelere mi?..

Kimin hanesine?..

Emeklinin, dar gelirlinin, issizin kapi esigine mi?..
Sanatsiz, kültürsüz birakilmis, özgürlük palavralariyla kolu bacagi budanmis insan yiginlarinin disi ‘cafcafli’ içi ‘virane’ binalarina mi?..

Peki…

Bir gün sonrasinin hiçbir farklilik getiremeyecegini bile bile, bu bir günlük ‘unutma’ nöbeti niye?…

“Içimizi kararttin. Yahu bari bir günlük mutlulugu çok görme” diyenlere:

Ne yapayim …
Kendi kendimi ikna edemiyorum.

Sizin o arta kalan üç yüz altmis dört gününüz var ya…

Iste o üç haneli rakam beni daha çok ilgilendiriyor.

Huyumun gözü kör olsun…

Aç gözlüyüm iste…