BAZILARI kendi yalanlarinin saheseri…
Bazilari da baskalarina ait yalanlarin sadik müsterileridir…

Inanirsiniz ya da dudak büküp geçersiniz. Her iki durumda da yalan söyleyenin hiçbir kaybi olmaz. Bogazimizda dügümlenen pismanlik duygusuyla yüz yüze geldigimizde, çogu za-man yansitici kullanmayiz. “Neden inandigi-nin” pismanligiyla yüzlesmek ayri bir yasam teknigidir. Her babayigidin harci degil. Her a-damin üstesinden gelebilecegi bir nane degil…

Politikacinin, amaci geregi olsa; bazi gerçek-leri eveleyip-geveleyip, usturuplu-tumturakli cümlelerle sunmaya kalkismasi, çogunlukla ‘yalan’ kategorisine sokulmaz. ‘Is bitirmek gibi bir sey’, ‘uyaniklik gibi bir sey’ olarak degerlendirilir. Cosup da, aksini savunmaya devam ettiginizde…

“Sende anlayaydin, uyanaydin be karde-sim” cevabini alirsiniz.

Simdi…

Ben size “12 Eylül Referandumunun,  ‘yalan’ olmasa da politik bir aldatma süreci oldugunu” söylesem…

Sasiraniniz olmaz…

O zaman, o meshur serüven, hepimize “Daha çok özgürlük, daha ileri demokrasi vaat ediyordu.”

Bizim gibi cahiller de: “Hayir, bu bir aldat-macadir, bu degisiklikler yalnizca,  iktidar-larin yargi üzerinde hegemonyasini pekis-tirmek ve düslenen totaliter rejimlerin hu-kuki alt yapisini olusturmak için yapilmak-tadir” dedik…

Mümtaz milletimize inandiramadik…
Zaman bizi hakli çikardi…

Özgürlügün sadece ‘türbanla’ sinirli kaldigi, ‘ileri demokrasinin’ yasamsal islevinin de “Ögrencilerin kafasinda patlayan cop” ol-dugunu fark ettigimiz de is isten çoktan geç-misti.

Ati alan Atalan’i çoktan geçmisti…

Bundan ders çikartilacagini söyleme safligina düsmeyecegim…

Hayir…
Ders falan yok. Unutun…
Kimse ders-mers çikarmaz.

Çünkü literatüre giren ve hepimizin külahi-mizi önümüze koyup, üzerinde düsünme-mizi gerektiren yeni bir “Mümtaz Millet” kavramiyla tanistik.

Kimdir bu?..
Ne yer, ne içer?..

Anlatayim:

“Mümtaz Millet”  bir bütünün çok farkli özellikler arz eden degisik parçalarinin ortak adi, ortak dilidir.

Mesela, bir ‘entelektüeli’, yahut bir ‘yazari’ gözden düsürmek, hirpalamak isterseniz; “Mümtaz Millet” içerisindeki okumayi, ögrenmeyi, sorgulamayi sevmeyen bir kesimin, o bir türlü yüzlesemedigi cehaletini kullanirsiniz…

“Bak bunlar seni hor görüyor” dersiniz…
Bu laf bize dokunur. Kavgada bile söylenmez.

Adam olur bir ‘kaplan’. Tutabilene helal olsun…

Mesela bir kurumu yipratmak mi istiyorsu-nuz?… O kurumdaki birkaç çürük elmayi tüm sepetin günahiymis gibi gösterip, binersiniz tepelerine. Mümtaz milletimizin ‘çürük’ ko-nusundaki hassasiyetini bir güzel sömürür-sünüz.

Mesela “Aç misin-yoksul musun?…” Ne gam…
Kömür kamyonu yolda. Var Kaymakamlik binasina, ‘yesil karti’ katla koy cebine…

“Allah devletimize zeval vermesin…”

Fukara birakmayi, muhtaç birakmayi bir ‘mümtazlik’ nisanesi gibi garibanlarin yirtik ceketlerinin sag yakalarinda sallandirirsiniz…

Bu liste böyle uzayip gider…

Gider de…

Her olayi ustalikla, ‘nalinci keseri’ benzeri yorumlayan devrin adamlari…

“Mümtaz milletimiz bazi hakikatlerin farkindadir” cümlesiyle televizyonlarda  her boy gösterdiklerinde; içim ciz eder, “Eyvah!… Yine güzel yurdumun güzel insanlarindan bir bölümü daha mümtazlik seviyesine terfi ettirildi” demekten kendimi alamam.