BIR oglan çocugunun hayatinda BABA kavrami çok önemli bir yer tutar.
Baba, etrafinda uydu gibi döndügünüz devasa bir gezegendir.
Henüz bes alti yaslarinizdayken basinizi kaldirip gökyüzüne baktiginizda gördügünüz ZEUS’tur baba.
Hükmeder minik ayaklarinizin gidecegi dogrultuya.
Bir “dur “çekmesiyle bütün kainatin sizinle birlikte kimildamadan durdugunu düsünürsünüz.
O yaslarda babanizin ne tür bir canli oldugunun henüz ayirdina varamazsiniz.
Evin içinde hükmünü yürüten devasa bir gölge gibidir.
Sizin gözünüzde dünyanin en muktedir adamidir ona öyle inanirsiniz ve ondan o denli korkarsiniz ki hayatta yapamayacagi hiçbirsey olmadiginI düsünürsünüz.
Anneye benzemez baba karmasiktir kodlari.
Sevgisi,sefkati yogunsa bile belli etmez, adimlarini mesafelidir.
Sizi bilmem ama ben çocukken babamdan çok korkardim.
Ödemis havalisindeki bir dag köyünün yaban dogasinda yetismis bir adam… Ustelik kabadayi tarafi da var.
Öfkelendiginde çelik gibi ellerinin sert tinisini hissederdim vücudumda.
Bir bakisiyla bazen ayakkabisiz sokaga firlardim.
O sabirla eve dönmemi bekler miydi bilinmez.
Ama ben sonunda eve dönerdim.
Sonra gelsin çelik ellerin söleni…
16 yil boyunca ayni evi paylasmamiza ragmen birbirimize hiç yaklasmadik.
Ergenlik çagina girdigimde benim de içimde sert rüzgarlar esmeye basladigi o deli çagin esiginde babama bas kaldirmaya baslamistim.
Artik onun sert kas çatislarinin karsisinda kendimi yalin ayak sokaga atmiyordum.
Sesinin tinisi beni eskisi gibi ürpertiyordu belki ama içimdeki karsi koyma güdüsü de isi inada bindirir olmustu.
Bir aksam yemeginde eline geçirdigi bir bardagi bana firlatti.
Çevikligim sayesinde bardagin asil darbesini savmistim ama duvara hizla çarpan bardaktan firlayan bir cam parçasi tam ayak bilegime isabet etmisti.
O günü nedense hiç unutmuyorum.
Hayata isyanimin basladigi o bahar aksamini.
Ayagimdan kanlar aka aka bahçeye gittim.
Elime geçirdigim bir plastik bardaga ayagimdan akan kanlari doldurmaya baslamistim.
Bardak akan kanla agzina kadar dolunca evin esigine kadar gidip bu kanlari beyaz badanali duvara boca ediyordum.
O gün, duvara üç ya da dört bardak kan dökmüstüm.
Cam parçasi tam damarimi buldugu için kan tedarik etmekte zorlanmadim.
O gün aslinda babama açtigim isyan bayragini boyuyordum duvarin beyaz yüzüne.
Babamla yollarimiz çok geçmeden ayrildi.
Annemle bosanmislardi.
Ben babasi oldugu halde babasiz büyüyen bir çocuktum adeta.
Tipki diger 4 kardesim gibi.
Yillar sonra babami anlar gibi oldugumu düsünüyorum.
Bazen tesadüfler karsilastiriyor bizi.
Daglarda büyümüs hayatin hep sert yüzünü görmüs ve öyle yasamis bir adam.
Ne olursa olsun diyorum.
Ne olursa olsun o benim babam….