YILLANMIS, rengi solmus siyah be-yaz fotograflara karsi bambaska bir sempati duyarim.
Ne zaman bir dostun, akrabanin evine misafir olsam eger mümkünse ailenin fotograf albümünü incelemeye çalisi-rim.
Bu deneyim geçmise yolculuk yapma-nin keyifli bir seklidir.
O fotograflarin her biri benim için bir tarihi vesika hüviyetindedir.
Ne çok sey gizlidir o eskimis kareler-de…
Zamanin bir aninda dondurulup gelece-ge emanet edilen o renk yoksulu foto-graflar ne çok sey anlatir duyabilene.
Ve aslinda ne çok renk barindirirlar görebilene…
Fotograflardaki o yüzler, o kiyafetler, takilan aksesuarlar, bulunulan ortamlar, hepsi geçmisin izdüsümleri, yansima-laridir.
Ben bu fotograflarda en çok o devirler-de yasamis insanlarin bakislarina dik-kat ederim.
O bakislardir o fotograflarin dili.
O bakislarin manasi bambaskadir.
Saygi yansir o bakislardan, havailik yerine…
Henüz asaletini kaybetmemis, madde-ciligin ve hodbinligin pençelerine düs-memis nesillerin durulugu ve masu-miyeti yansir.
Kadin bakislarinda bir ölçülülük ve iffet, beylerin bakislarinda bir vakar ve sadelik çocuklarin bakislarindaysa de-rin bir sayginin pariltilari yansir.
Geçmise dair çok seyle birlikte o bakis-lar ve onlarin ifade ettigi anlamlar da siyah beyaz fotograflarda kaldi.
Simdi etrafimdaki insanlarin bakislarini inceledigimde o bakislarda siradanligin, huzursuzlugun, doyumsuz bir maddeciligin ve hiçbir seyle tatmin olmamanin agir travmalarini görüyo-rum.
“Ahhhh!” diyorum. “Nerede o siyah beyaz bakislar?”

SEN OLMAZSAN KIM OKUYACAK?

BEN gecenin bu vaktinde bu gazete-deki mütevazi kösemi doldurmak için, yani sana anlayacagin dilde bir seyler yazmak için kelimelerden kelime, konulardan konu begeniyorum.
Bilsen ne kadar da zordur bunu yapmak…
Bilsen ne sancilidir bazen birkaç kelime karalamak…
Ben bu satirlarin isçiligini yüklenmisken, simdi sen benim hiçbi-rini izlemedigim o televizyon dizile-rinden birine dalmissindir muhakkak.
Yahut da ne bileyim baska bir sekilde harcamaktasin hayatinin bir vaktini, hiç geri gelmeyecek olan o birkaç saati…
Oysa ben bu küçük kösede senin bir kaç dakikada okuyup birkaç dakika içinde unutacagin seyleri “nasil yaz-sam?”in derdindeyim.
Bilsen ne kadar zordur bunu yapmak.
Hele ki benim gibi seçiciysen.
Kullanmadan önce bir kelimeyi gram gram tartiyorsan.
Bilsen…
Yok, ama bilmeni istemem.
Yazinin kahrini biz çekeriz o da bizim kahrimizi çeker.
Sen sunu bil yeter.
Benim gibi bir sürü insan sirf sana bir cümle meram anlatabilmek için saat-lerini harciyor.
Harcayacak…
Öyle ya sen olmazsan onlari kim okuyacak?
Sunu bil yeter…
Yazilanlardan bir hisse olsun çikarman bunca zahmete deger
Okumuyor musun?
Zarari yok.
Saygi duy yeter….