DOGRUDUR, genç yasta kaybetti-gimiz insanlar için çok derin bir üzüntü duyariz.
Ama ihtiyar ölümlerinde de ayri bir hüzün,ayri bir sizi saklidir.
Hele ki bu ihtiyar bir basina yapa-yalniz ölmüsse…
Naasini komsulari ya da yolu orala-ra düsen ve tesadüfen eve ugrayan bir ahbabi bulmussa…
Bir ihtiyar bir kuytuda, bir basina öl-dügünde ardinda ne çok sey birakir?
Uzun yillar tasidigi vücuda veda etme-nin tebessümü kalmistir dudaklarinda..
Duvarda ayni ritmik sasmazlikla kuy-rugunu saga ve sola sallayan ahsap bir duvar saati..
Çekmecelerde büyük çogunlugu siyah beyaz, bir kismi da renkli fotograflar…
Yalnizliginin en büyük dayanagi köse-deki televizyon…
Arkasindan birkaç gün de olsa yasi-ni tutacak olan es, dost, akraba ka-filesi…
Sik sik ugradigi kahvehanede, fazla sürmeyecek olan “Vay be iyi adam-di “muhabbeti…
Ve mezarligin topragi üzerinde bir tümsek ve uçlarina ilistirilmis iki tahta parçasi…
Bir ihtiyar öldügünde ardinda koca-man bir dünya birakir ama bu bizim bildigimiz, su sürekli dönen mavi ge-zegen degildir.
Hatiralardan, esyalardan, hüzünler-den ve mutluluklardan, kayip ve ka-zançlardan örülü bir dünyadir bu.
Bu dünya nereye gider, kime siginir ihtiyarin ölümünün ardindan?
Belli ki o da bir sis olup kaybolur, yapayalniz ölen o ihtiyarla beraber…

KIS’I HIÇ BU KADAR ÖZLEMEMISTIK

BU yaz bir baska yandik..
Köylülerin bu gibi durumlarda kul-landiklari “hava firin gibi” dedikle-ri hadiseyi iliklerimize kadar yasa-dik.
Kuzeyimizde yer alan Rusya’nin bile tarihinin en sicak yazini yasa-masi hiç de normal bir durum degil.
Agustos ayinin son demlerini sürdü-gümüz su günlerde içimde coskun bir sonbahar sevinci var.
Evet, asiri bir melankoli durumuna sahip degilse, insan Sonbahar’i pek de özlemez ama böyle bunaltici geçen bir yazdan sonra insan Sonbahar’i ve Kis’i özlüyor.
Yagmurlu havalari,rüzgarli havala-ri hatta soguk sabahlari bile özlüyor insan..
Korkarim ki bundan sonra alisilma-dik yazlar ve kislar yasamaya de-vam edecegiz.
Dünyanin dengesini alt üst etmemi-zin bedelini agir ödüyoruz.
Gezegenin buzdolabi hükmünde bulunan kutuplarda çok degil 20 yil içinde buzdan eser kalmayacak.
Dünyanin iklim dengeleyicisi hük-mündeki bu yapilarin tahribati bü-yük felaketleri de beraberinde getiriyor.
Sizce uzaya çikmakla iftihar eden in-san zekâsi kutuplari asli haline döndü-rebilir mi?
Dünyanin sasiran dengesini tekrardan rayina oturtabilir mi?
Gerçek su ki insanoglu bundan 100-200 sene öncesine kadar dünyanin etegine tirmanmaya ahdetmis yaramaz mi yaramaz bir çocuktu.
Simdilerde bu çocuk dünyanin ete-gini asip onun girtlagina sarilmis durumda ve dünya artik nefes ala-miyor..
Çocuk ya dünyanin girtlagini bira-kacak ya da ölen annesinin ardin-dan yokluga karisacak…