INSAN, ömrünün sonuna geldiginde yürüdügü hayat yolunun sandigi kadar uzun olmadigini anlar. Ömrün sonu her seyi anlamanin basidir belki de…
Hayat yolunda çektigi zahmetlerin ya da hayattan aldigi lezzetlerin hiç mi hiç hükmü kalmamistir.
Kum saatinden akan kum tanecikleri gibi tükenip gitmistir zaman.
Önünde artik sadece bir tek an vardir. Çok kisa bir süre yasadigi bu âleme veda ani.
Kim bilir belki de hayatin gerçek anlami o anin karmasasinda saklidir. Aslinda her birimiz o son an için sürdürürüz yasamimizi. O randevudan olabildigince kaçarak, onu unutmaya çalisarak yapariz bunu.
Yasayip giderken genis ve bitmeyecekmis gibi durur zaman. Hatta bazen bir an önce geçmesi için sabirsizlaniriz.
Bütün saatler o son ana kosarken kaçinilmaz karsilasmadan habersiz yasar gideriz.
Ve yasayan herkes bir süre sonra ömrünün son zamaniyla karsilasir. O anda bütün perdeler aralanir ve anlam ile anlamsizlik arasinda sikisir insan. Hayatin anlamsizligini kavrayacagi o son an…

GERÇEK DOST KIMDIR?

DOST ve dostluk üzerine çok sey söylenmis hatta insanlik kültürü bu meselede birçok hikaye dahasi destan imal etmistir.
Insanin bazen akrabalarinda bile bulamadigi o içtenlik ve yakinlik bu kavramlarinin kan bagi ile çok da ilgili olmadigini gösterir.
Yakinliktan baska nedir ki dostluk? Yalniz bu öyle bir yakinlik ki mesafe kavramina dayali degil.
Kenan illerinden Misir’daki oglu Yusuf’un kokusunu duyan bir Yakup yakinligi…
Benim açimdan gerçek dost, hiçbir sey sormadan hatta sizi görmeden de halinizden haberdar olan kisidir.
Aranizda binlerce kilometre mesafe de bulunsa hayatinin karmasasina birkaç saniyelik ara verip sizi aklindan geçiren kisidir.
Tipki Yakup gibi “Bana deli diyeceksiniz belki ama yemin ediyorum ki ben Yusuf’un kokusunu duyuyorum” diyebilen kisidir. Velhasili gerçek dost uzaklastikça daha bir yakinlasandir. Çünkü artik kafanizda ve kalbinizde yasamaya baslamistir.

BIR KUS’UN GÖZUNDEN DUNYA

BIR günlügüne beden elbisemi bir serçe kusu ile degistirmek isterdim. Sirf kuslarin dünyayi ve hayati nasil algiladiklarini ve anlamlandirdiklarini hissetmek için.. Eminim ki çok farkli bir deneyim olurdu ve bambaska bir dünya olurdu bir serçenin etrafini çevreleyen…
Biliyorum bu da baska tür bir imkânsizlik.
Olsun hayal bizimkisi..
Hayalsiz yasayamaz insan.
Hayal kurmuyorsa böyle bir becerisi yoksa bile geceleri rüya görür.
Zaten dünya dedigimiz de rüya içinde rüya degil midir?
Bir serçe kusunun rüyasi ile bir âdemoglunun rüyasi birbirine benzer…
Kim bilir belki serçelerin de içinde bir günlügüne insan elbisesi giymek isteyen vardir.