Köylü Osman Dayının traktörü bozulmuş.

Ne yaptıysa nafile, çalışmıyor…

İşlerin de tam civcivli zamanı, yumurta kapıda.

Traktör çok lazım, ama bozuk. Çaresiz ite kaka getirmişler

Burhan Ustanın tamirhanesine…

Anlatmış traktörün ahvalini Burhan Ustaya.

Burhan Usta, bir yandan eline bulaşan yanık yağı üstüpüyle silerken, bir yandan da traktörün etrafını dolanıp durumu anlamaya çalışmış…

Sonra traktörün üst kapağını açmamış ve çırağa seslenmiş, bir çekiç getir diye…

Çırak alet dolabından bir çekiç kapıp getirmiş.

Burhan Usta çekiçle, motorun üzerinde tesbit ettiği bir noktaya “tık” diye vurmuş.

Sonra Osman Dayıya seslenmiş marşa bas diye…

O da ne? Traktör başlamış tıkır tıkır çalışmaya…

Osman dayı, son derece memnun.

Sormuş:

– Ustam borcum ne kadar?

– 500 Lira

– Neeee… Nelen bu… Çekiçle motora şöyle bir vurdun, o kadar. Bu kadarcık şey için mi 50 Lira istiyorsun?

– Evet.

– Peki… O zaman bana ayrıntılı bir fatura düzenle. 500 Liranın ayrıntılarını görmek istiyorum.

Burhan Usta yılların tamircisi, tecrübeli, gün görmüş, mesleğinin erbabı…

Faturayı düzenleyip, Osman Dayıya uzatmış. O da faturayı dikkatle okumaya başlamış:

– Çekiçle traktöre vurmanın bedeli: 1 Lira

– Çekici nereye vuracağını bilmenin bedeli:499 Lira, toplam: 500 Lira

Osman Dayı, faturayı görünce anlamış, çekici vurmanın kolay, ama nereye vuracağını bilmenin zor olduğunu.

Evet, çekici vuracağımız yer çok önemli…

Seçimler de öyledir.

Hani, bir söz vardır:

“Bir çivi yüzünden bir nal, bir nal yüzünden bir at, bir at yüzünden bir atlı gidiverir.”

Bir oy da bir çivi gibidir…

Bir oy yüzünden bir milletvekili, bir milletvekili yüzünden bir parti, bir parti yüzünden bir ülke gidiverir.

Bu yüzdendir ki, ön seçimde, milletvekili adaylarını belirlerken, çekici vuracağımız yer gibi, oyumuzu basacağımız yer de çok önemlidir.

Oyumuzu mutlaka kullanalım.

Ve gerçekten partisine, milletine, ülkesine faydalı olacağına inandığımız adayı kullanalım.

Yoksa milletvekili olduktan sonra bizleri unutur gider.

Hani, politikacı konuşuyormuş:

– Milletvekili olursam şöyle edeceğim, bakan olursam böyle edeceğim. Kapımı herkese açacağım. Yeter ki bana oy verin.

İhtiyarın biri “oğul oğul” demiş:

– Bakan olursan bizi tanımazsın.

– Tanırım amca.

– Peki oğlum. Sana oy vereceğim. Bakan olursan ziyaretine geleceğim. Ama özel kalemine adımı söylemeyeceğim. Kendimi “O” diye tanıtacağım. Unutma.

– Unutmam amca… Sen kendini “O” diye tanıt, ben anlarım.

Adayımız seçilmiş. Bakan olmuş.

İhtiyar da Ankara’ya gidip, özel kalem müdürünün kapısını çalmış:

– Bakan beyi öreceğim.

– Efendim adınız ne?

– Siz bakan beye “O” derseniz anlar.

Özel kalem müdürü, bakan beyin odasına girmiş:

– Efendim memleketinizden bir ihtiyar geldi.

Sizi görmek istiyor. Ama adını vermiyor. Sadece “O” olduğunu söylüyor. Siz anlarmışsınız.

– Anladım tabii. Sen “O”na söyle. “O” hala “O” ama ben artık “eski O” değilim.

– Kusura kalmasın, kabul edemeyeceğim.

Gözünü aç Osman Dayı. Seçim senin tek silahın ona göre.

Bugünkü yazımızın kuyruğunu da, İzmir’li şair Tokadizade Şekip Beyin bir dörtlüğüyle düğümleyelim.

“Gafiller boğuşsun sen kal uzakta

Yalnız ibret al, dikkatle bak da

Gün gelir hepsi barışır toprakta

Bugün devam eden kavgayı hoş gör.”

Tekrar buluşabilmek umuduyla esen kalın.