HIÇ istemesek de, bazen, “Ben dememis miydim”in etegine yapisiriz. Gerçi artik ‘demis’ olmak, yahut ‘dememis’ olmanin önemi harbiyesi kalmadi.

Kimsenin ders çikarmak, kimsenin bellek kartinin kapasitesini artirmak gibi bir endisesi yok… Onun için lafi, öyle lastik gibi sündürmenin de hiçbir anlami yok…

Ne kadar kolay degil mi?..
Can Dündar’in ‘Mustafa’sindaki Atatürk’ün içki, kadin ve dans kompozisyonlari için…

“Keh keh keh”… “Hepimiz beseriz, elbette ki vardir bazi zaaflarimiz” pisiko analizleri.

Sira ‘Muhtesem Süleyman’in haremine gelince…
“Ecdadimiz ayaklar altina aliniyor” yaygarasi… Ne kadar ucuz degil mi?..

Ben ‘dizi’ özürlüyüm. Dizi seyretmem. Seyre deger film bulursam mutlaka giderim. ‘Muhtesem Yüzyil’ dizisini seyretmedim. Can Dündar’in ‘Mustafa’sini seyretmedim. ‘Hür Adam’ filmini de seyretmeyecegim.

Yukarda siraladigim üç film de birer tarihi belgesel degil. Uçü de senaristlerinin ve yönetmenlerinin bazi tarihi kaynaklardan yola çikarak, kendi yorum ve anlayislarina göre kurguladiklari özgün yapitlardir.

Uçü de sinema, üçü de sanat…

Bin tane ‘Mustafa’ filmi çekilse; Atatürk’ün bendeki kaydi degismez. Bin tane ‘Harem’ filmi ya da dizisi yapilsa; kimse ‘Kanuni Sultan Süleyman’i gönlümdeki o soylu tahtindan asagiya indiremez. Bin tane ‘Hür Adam’ filmi kurgulansa; kimse beni, ‘Saidi Nursi’nin ‘Cumhuriyet ve bagimsizlik mücadelemizin’ önemli bir aktörü olduguna inandiramaz.

Ta ki… Yeni bir belgeyle, yeni bir kaynakla, bilimsel olarak ikna edilinceye kadar. O zaman inanirim.

Bu filmleri de, eger seyredersem; içeriklerinde ki kaynak zenginliginin sanatsal yorumlarina bakarim, fesine  sapkasina dikkat ederim, müzigi güzelse gözlerimi kapatip, koltuga kaykilarak dinlemek isterim… O kadar…
***
“Muhtesem Yüzyil” dizisinin tarihimizi yanlis yansittigini savunan bir konusmaci: “Halkimiz okumuyor, tarihi bilmiyor, filimler de ki her seyi “tarihi gerçekler” olarak saniyor” ifadesini kullandi.

Iste benim aradigim cevap… Çok dogru…

Eger Fransiz kral ve kraliçeleri, ya da Ingiliz dük ve düsesleri için yapilan o ‘rezaletin son perdesi’ türünden filmlere inanilip tarih yorumlansaydi, Paris ve Londra da her gün gösteri yapilirdi…

Cehaletin nemalandigi bizim gibi ‘besinci kalite’ ülkelerde, ne yazik ki bu bir realite. En üst düzeyde bakanlarin sert tepkilerini, hatta gözdagi veren demeçlerini, sanat yapitlarina karsi siyasilerin sahip olduklari bakis açilarina alisamasak da, artik yadirgamiyoruz.

Onlardan farkli bir sey beklemek yanlis olur.

Beklentinin hüsrana ugradigi yer, Torbali…

Bu büyük ilçenin ‘Büyük Torbali’ gazetesinde, bizim yazilarini begenerek okudugumuz bir köse yazari; yazisinin bir bölümünde, diziyi elestirdikten sonra o bölümünün sonuna bir not düsüyor:

Ihtiyaç olursa RTUK Telefonu : 178……..

Bunun mealen Türkçesi: “Ben begenmedim, siz de begenmediyseniz RTUK’e sikayet edip, dizinin yayindan kaldirilmasina katkida bulunun.”

Iste bu aci… Bu çok vahim…

Bir köse yazari, begenmedigi bir diziyi elestirebilir, katiliriz veya katilmayiz, o konu okuyucusuyla onun arasinda ki bir sey…

Ancak…

Bir elestiri yazisi böyle bir ‘adres göstermeyle’ bitiriliyorsa, o yazi artik elestiri boyutlarinda çikarilip, baska amaçlara hizmet etmek için kaleme alinmis sayilir.
Yazik olan bu…

O hiçbir zaman seyretmeyecegim “Muhtesem Yüzyil” dizisi yayindan kaldirilirsa, bu mütevazi katkiyi ömrümce hep animsayacagim.

Bu, sistematik ‘tek üniformali’ düzene gidis yolundaki; ‘çok seslilik’, ‘özgürlük’, ‘demokrasi’, ‘yüzde kirk ikiyi anlama’ palavralarini, o kadar yazi o kadar demece ragmen birer ‘paravana’ oldugunun gerçegi gün gibi, hem Türkiye’yi, hem de Torbali’yi aydinlatmaktadir.

Tabi ki “Ihtiyaç duyana…”
Tabi ki, kafasini kaldirip, gökyüzüne bakabilene…