“Bir kisinin ölümü trajedidir, bir milyon kisinin ölümü istatistik” STALIN

TAM sinifin kapisindan girmek üzereyken muzipligiyle taninan bir kiz ögrenci karsima dikilip “Hocam, duydunuz mu Defne Joy Foster ölmüs” deyiverdi. Öteden beri kara haber vermeyi seven bir milletiz ya herhalde bu kizcagizin amaci da bu haberi bana duyuran ilk kisi olmakti.
Nitekim amacina da ulasti.
Çünkü o bana bu malumati verene kadar bu ölümden bihaberdim.
Isin garip tarafi Defne Joy Foster’in kim oldugundan da bihaberdim.
Kötü bir televizyon izleyicisi olmanin dezavantajini yasadim ve karsimda durmus benden bu haber hakkinda belki de birkaç kelam etmemi bekleyen ögrenciye ne diyecegimi bilemedim.
Sadece dudaklarimdan bir “Allah Rahmet eylesin” döküldü. Sinifin içine girdigimde de ögrencilerin kendi aralarinda bu ölümü konustuklarina sahit oldum.
O ara kendi kendime Defne Joy Foster’in dershanedeki ögrencilerden biri olup olmadigini soruyordum.
Ders bitiminde ögretmenler odasinda da ayni muhabbet yürüyordu bir çay almak için kantine gittigimde oradaki ögrencilerden bir kaçinin Defne Joy Foster ismini telafuz ettiklerine sahit oldum.
Merakim iyice kamçilanmisti. Dayanamayip internete kostum ve konuyu arastirdim. Megersem Defne Joy taninan bir VJ imis..
Iyi ama insanlar bu ölümü neden bu kadar konusuyorlardi?
Öyle ya yasadigimiz muhitte de ölenler oluyordu ama kimse onlar hakkinda bu denli konusmuyordu.
Bunun mantikli bir izahi olmaliydi.

ÖLUM BIR ROL DEGIL

UNLU Ingiliz sarkici Ammy Winehouseun ölümü birkaç gün önce televizyonlarda son dakika haberi olarak yer buldu.
Nerdeyse bütün haber bültenlerinde ünlü genç pop sarkicisinin ölümü üzerine genis haberler yapildi.
Ayni günlerde Norveç’in Baskenti Oslo’da bir fanatik 92 kisiyi öldürmüs ama kimse ölenlerin kisiligi ya da kim olduguyla o kadar ilgili degildi.
Öldürülen o 92 kisi bizim için sadece bir rakamdan ibaret gibi dururlarken Ammy Winehouse’un ölümü kitlelere ötekisinden daha derin bir trajedi gibi yansitiliyordu.
Ben bir zamanlar kendi kendime sordugum “bu ölümler neden bu kadar konusuluyor?” sorusuyla tekrardan karsilastim ve duruma kendimce bir açiklama getirdim.
Dünyayi saran medya agi vasitasiyla ünlü simalarin hayati ve özellikle ölümleri hepimizin ortak gündemi olabiliyor  ve insanlar günlerce bu ölümler hakkinda konusabiliyor.
Çünkü ölüm dedigimiz fiziksel ve biyolojik hayatin sona erme hadisesini ünlülere hiç yakistiramiyoruz.
Kemal Sunal filmleri izlerken onun artik yasamadigi hiç aklimiza gelmiyor ya da Zeki Müren dinlerken “Allah rahmet eylesin ne güzel sesi var” demiyoruz.
Çünkü bilinç altimizda bir yerlerde onlarin öldügünü inkar eden bir protesto yükseliyor. Ölümü siradan insanlara hak ve reva görürken  onu ünlü insanlara yakismayan bir rol olarak algiliyoruz.
Çünkü bu insanlarin hayatlarinin sadece belli kisimlarina daha dogrusu sadece afilli kisimlarina tanik oluyoruz.
Onlar bizim gözümüzde hiç acikmayan, üzülmeyen, sorun ve problemleri olmayan imrendigimiz hayatlarin sahibi idoller. Yani ünlülerin her biri neredeyse insan üstü birer yaratik ve siradan insanlara ugrayan ölümü insanüstü bu yaratiklara yakistiramiyoruz..