DUN Torbali’dan Mustafa Kemal’in ordulari geçti… Doru atlarin yeleleri ter içindeydi…
Kan tutmamisti kimseyi, kimsenin agzini biçak açmiyordu… Vatan ve namus için vurusarak, ta Fetrek boyundan Kuscuburnuna kadar dövüserek istiklalin ordulari geçti…
Onurlarina dizgin vurulamayan birlikler, sirali Allah! Allah! sesleriyle Egeye dogru kosuyordu… Dün Torbali’da emperyalistlerin usaklari, ya bagimsizlik irademizin önünde toprak oldular, ya da iki elleri havada teslim alindilar…
Dün namus günüydü… Takvimler 7 Eylül 1922’yi gösteriyordu…
Bugün 8 Eylül 2012… Bir günde ne çok sey degismis… Akil sir ermiyor desem inanin yerinde bir tespit olur…
Uç gün boyunca tek bir tayin (bir somun ekmek; onun da yarisi arpa, yarisi bugday unundan)le; at sirtinda, ya da yayan; bazen sütre gerisinde oyalanmaya hayiflanarak, bazen kosarak… Bir emri, bir kutsal buyrugu yerine getirmenin, bir an önce Egenin ilik sularina ulasmanin olaganüstü mücadele gücünü düsünüyorum…
Bir de bugünün serefsiz barislarina eyvallah edenleri… Bir gün çok uzun zamanmis…
Bir yanda ceplerinden Atatürk’ün resmi çikan Cezayir’in bagimsizlik kahramanlarini…
Bir de o yere göge sigdirilamayan Menderesin teslimiyetçi dis politikalarinin mecburu olan ‘Birlesmis Milletlerdeki’ Fransa lehine oy kullanmamizi düsünüyorum… Ne kolay unutuyoruz degil mi? Bir günlük hafizamiz bile yok.
Irak’ta Müslüman kani dökmeye gidenlere, kadinlarin irzina geçeceklere muvaffakiyet (basari) temennileri gönderenleri yillarca bas taci yaptik… Utanacak yüzünüz varsa hiçbir sehitlige ugramayin…
Yüreginiz kaldirmiyorsa Seydiköy yolunda yürümeyin. Gaziemir de adi simdi Akay Caddesi olan yolun iki sirasindaki akasya agaçlarinin kabuklari insan elinin yetistigi yere kadar soyulmustu…
Siz hiç agaç kabugu çorbasi içtiniz mi?..
Size de masal gibi mi geliyor?.. Anlatma diyorsunuz, içimiz bir hal oluyor diyorsunuz da…
Vatanini savunan ve bizimde büyük bir talihsizlikle dahil edildigimiz Suriye katliamina karsi neden sesinizi yükseltmiyorsunuz?..
Neden, valizle para gönderip, kardes kani üzerine insa edilmesine pek çok biçimde katki koydugumuz  yeni Libya rejiminin ne kadar demokrat oldugunu sorgulamiyorsunuz?..
Neden bunca imkana ragmen terörün bitirilemedigini anlamaya çalismiyorsunuz?..
Neden?.. Neden biz bir gün öncesinin Torbalisini bu kadar çabucak unuttuk…
Onursuzlugu biçimlendirmenin…
Hainlerle müzakere etmeyi demokrasi açilimi olarak servis edenlerin neden her olumsuzlugu CHP’nin üzerine yikar diye hiç merak etmiyorsunuz?..
Kimse dün Torbali’yi boydan boya geçen yigitleri animsamiyor…
Kimse fidanlarimizi kusluk saati pusularinda yitirdigimize yanmiyor…
Dün ‘Vatani sag birakmak’ için savastik…
Bugün ‘Vatan sag olsunla’ avunuyoruz…
Bugün hala ayakta durabiliyorsak, dün bu tozlu yollar üzerindeki taslarda seken toynaklarin çikardigi nal seslerine…
Tüfenginin kundagina yolluk bezi dolayanlarin… Topraga diz vuranlarin…
Gözünü kirpmadan sehadete kavusanlarin yüzü suyu hürmetine…
Hürmet bir yere kadar… Bir nesil ancak bu denli müflis olur… Bu kadar inançsiz…
Bu kadar geçmisinden habersiz olur…
Bir günün içerisine sigdirdigimiz demiryollari bile yalan rüzgarinin pesine takildi…
‘Bir günde on milyon genç yaratan’ ülkünün ne biçim bir sey oldugunu dahi kafasi almayan ihanet odaklari yeserdi, hatta boy atti…
Devrimlere karsi intikam tamtamlarinin tingirtilarini dinletiyorlar…
Cumhuriyet kalp para gibi bedestana düstü…
Namus bekçilerinin çeyiz sandiklari yagmalandi… Vatanin kalelerine girildi…
Önce kafamiza birer çuval geçirildi…
Sonra kendi kaderimizi kendi elimizle teslim ettik…Dün Torbali’dan dört nala atlilar geçti…
Tabyalarindan birkaç top atisi duyuldu…
Gögsümün içerisinde zor zapt etigim çigligimi kimse duymadi…                                                           ‘Biz bu kadar miydik?..’