27 yıl PTT Sarayında ‘telgrafcı’ olarak görev yaptı Cemal Unsavaş… Kiminin hüznünü kiminin sevincini ulaştırdı bekleyenlerine. Eski günlerde özlemenin anlamı olduğunu ve sadece 1 mektup için 3 ay bekleyen insanların olduğunu belirtti. Teknolojik gelişmelerle birlikte aradaki özlemin ve duygusal bağı bir mesaja kadar düştüğünü belirten emektar telgrafçı, eski zamanlardaki insanların şanslı olduğunu belirtti. Birbirinden farklı hikayelere şahit olan Unsavaş, çok yoğun çalıştıklarını söyledi. İş konusunda en büyük mutluluğunun haber bekleyenlere telgrafları olabildiğince hızlı karşı tarafa iletmek olduğunu belirten Unsavaş, meslek alışkanlığı olarak iş dışında da ellerinin sürekli hareket halinde olduğunu belirtti.

ÖZLEMEK, 2 DAKİKAYA DÜŞTÜ

Son dönemde teknolojinin inanılmaz hızla gelişmesiyle birlikte telgraf nostalji olarak yerini aldı. Sadece bir anı olarak görülmesinin içini sızlattığını belirten Cemal Unsavaş, “Teknolojik gelişmelere yenik düştü maalesef. Şimdilerde cep telefonu ve internet onun yerini aldı. Biz telgrafı çekmek için onca zahmet çekerken şimdi bir tuşla gidiveriyor. Aslında giden sadece mesaj değil bazı duygularda oldu. Mesela askerdeki birine yazdığınız zaman bir daha 3 ay sonra yazabilirdiniz. Çünkü çok yoğundu ve yetiştiremiyorduk. Ama o zamanlar özlem vardı sabır vardı. Şimdilerde özlemek 2 dakikaya düştü. İnsanlar her anını paylaşabiliyor. Eskiden halini öğrenmek için 3 ay beklerdi insanlar. O günlerden bugünlere geldik. Eşimle hala o dönem konuşmalarımız duruyor bakıp bakıp iç çekiyorum. Bence yeni nesilin çoğu özlemenin ne olduğunu bile bilemeyecek” dedi.

CEP TELEFONU KULLANMIYOR

Yıllarını telgrafçılık mesleğine verdikten sonra teknolojiye alışmak da Cemal Unsavaş için bir hayli zor olmuş. Yanında dahi cep telefonu taşımadığını belirten Unsavaş, “Ben bir türlü bu cihazlara alışamadım. Yanımda bile taşımak garip geliyor. Tabiki zor zamanlarda çok ihtiyaç oluyor ama bizim modamız geride kaldı. Eskiden mahremiyet vardı. Şimdiki bu teknolojide yok. Herkes her şeyinizi görebiliyor. O zamanlarda sadece biz görebiliyorduk. Ve biz de hemen ulaştırmak için elimizi hızlı tutuyorduk. Mesela bazen askerde olan eşlerine ya da sevdiğine ulaştırmak isteyen insanlar göz yaşı döküyordu. Gel de elini hızlı tutma. Başımı yastığa koyduğumda huzurla uyuyabiliyordum. Çok zorluk çektik o zamanlar ama bugün baktığımda hepsine değdiğini ve özlemle hatırlıyorum. Şimdi de yeni teknolojiye alışmaya çalışıyorum ama pe kolay olmayacak gibi” dedi. Hamza BODUR