ESKI ramazanlar edebiyati yapacak degilim.  Eskiyen sey ramazanlar de-gil çünkü, degisen yenilenen sey in-sanlar ve onlarin yeni deger yargilari.
Bu deger yargilarinin sekillenmesinde de zaman tek basina basat bir faktör degil.
Sosyal, siyasal, ekonomik hatta ruhsal etkiler yeni deger yargilarimizin har-cini karan…
Uzun lafin kisasi ramazanlar degisme-di sadece ramazanlara yüklenilen an-lamlar degisti…
Bu anlamlarin sekillendiricisi de yu-karida bahsettigimiz üzere yeni deger yargilari. Konuyu birkaç misalle taç-landiralim.
Bundan 30 sene önce de para insan-larin hayatiyeti için degerliydi ama o zamanlar hersey parayla ölçülmü-yordu.
Insanlar birbirlerine borç verecekle-ri zaman senet’e sepet’e gerek duy-muyorlar, verilen söz senet hükmü-ne geçiyordu.
Ya da söyle bir örnek verelim tekno-lojik nimetlerin hayatimizi bu kadar kusatmadigi o eski zamanlarda insan-larin bos zaman aktiviteleri de bugün-künden oldukça farkliydi.
Bin nüfuslu yerlerde sadece iki üç rad-yonun oldugu o zamanlar, insanlarin kahvehanelerde karagöz izlemesi ga-yet normaldi.
Simdiyse ülkenin en ücra köylerinde bile insanlar uydu anteninden bütün dünyayi takip edebilme lüksüne sahip.
Hayatin her alanini kusatan bu degisim aktivasyonlarinin Ramazanlara tesir etmemesi düsünülebilir mi? Elbette ki hayir…

DAVULCU PSIKOLOJISINI DE DUSUNMEK LAZIM..

O yüzden siz siz olun “Aaaaahh… Nerede o eski ramazanlar” cümlesine bir de bu açidan bakin.
Simdilerde o eski ramazanlarin ha-yaleti israrla yasatilmaya çalisiliyor ama milenyumlu yillarin ultra kapi-talist dünyasinda bu is bir hayli zor.
Ben bunu Ramazan davulcularinin ritmlerinden kolaylikla anlayabiliyo-rum.
Sahura kalkmak için artik kimsenin davul sesine ihtiyaci olmadigi asikar.
Ancak dedik ya  davulcular eski rama-zanlarin hos bir dekoru, bu dekorun yasatilmasi da insanlarin zihnindeki  nostaljik tinilari gidiklamak için..
Ramazan davulculari da bas döndü-rücü bir hizin timsali olan bu zamanda ister istemez çagin ruhuna ayak uydur-mak zorunda kaliyorlar.
Mesela bizim mahalledeki davulcu mahalleden o kadar hizli bir sekilde ve davuluna o kadar seri vurarak geçiyor ki bir ara “acaba davulu arabanin içinde filan mi çaliyor” di-ye aklimdan geçirmedim degil.
Isin asli davulcular da biliyor artik nostaljik birer esinti olduklarini.
Günahlarini almayalim belki bu hizlari içinde bulunduklari psikolojiden ileri geliyordur. Öyle ya: “Nasil olsa kimse sahura kalkmak için bize ihtiyaç duy-muyor, özene bezene davul çalmaya ne gerek var” seklinde düsünmeleri de muhtemel..

DAVULCU DUSUNECEK ZAMAN MI?

YAZILACAK o kadar mesele varken burada davulcu felsefesi yaptigim için bazi okurlarim bana bozulabilir. Hatta içlerinden: “Yav simdi davulcu düsünecek zaman mi?” diyenler de çikabilir.
Ancak ben yine de bu konuyu yabana atmayalim derim.
Aradigimiz çogu sorunun yaniti bir davulcunun ritminde gizli olabilir.