Geçtiğimiz hafta ülkemizin çeşitli yerlerinde dünya engelliler günü kapsamında çeşitli etkinlikler yapıldı. Amaç, bütün dünyada engelli kardeşlerimizin seslerini ve sorunlarını duyurabilmeleri için bir farkındalık yaratmaktı çünkü hiçbir canlı isteyerek veya dileyerek engelli olamıyordu. Dolayısıyla gerek bizzat yaşantılarına tanık olduğumuz gerekse bu özel günde sergiledikleri etkinliklerde görüp duyduklarımızla; Bir insanın istediği taktirde neleri yapacaklarını ve başarabileğini gösterdiler. İzlediğim kadarıyla ve bana göre, 3 Aralık Dünya Engelliler Günü nedeniyle en güzel program, Çanakkale’de düzenlenmişti. Engellilerin yaşadıkları sıkıntıları daha iyi anlatabilmek için empati yaparak tören alanına tekerlekli sandalyelerle gelen, Çanakkale Belediye Başkanı, Kepez Belediye Başkanı, Aile ve Sosyal Politikalar İl Müdürü çok yerinde bir insanlık dersi vermişlerdi.

Engelsiz İzciler Derneği Üyesi engelli gençler Konak-Alsancak ve Karşıyaka vapur iskelesinde broşür ve kitap dağıttılar. Manisa Milletvekili Selçuk Özdağ bu günde iki genci tekerlekli sandalyeyle sevindi. Elbette ki daha kapsamlı etkinlik yapan şehirlerde olmuştur. Ben dikkatimi çekenleri aktarmaya çalıştım. Bunun gibi; Denizli’de maganda kurşunuyla felç olup tekerlekli sandalyeye mahkum olan Murat Turan’ın Fransa’da yapılacak okçuluk şampiyonası yarışmaları için ülkemizi temsil edecek olan üç kişiden birisi olmasından daha güzel ne olabilir ki. Doğuştan kolları bulunmayan ve ayaklarıyla musiki aletlerini kullanabilen Alman sanatçı Felix Klieser’in dünyaca ünlü bir sanatçı olarak “Ege kardelen engelli” derneğinin davetlisi olarak bir program yapması ve dakikalarca ayakta alkışlanmasından daha güzel ne olabilir.

Onurla ve alın teriyle para kazanmak için her gün sabah bulvar durağında, bir görme özürlü birde felçli vatandaşın, satacakları üç beş parça eşya ile otobüsle İzmir’e nasıl gittiklerine hepimiz tanık oluyoruz. Onları alkışlıyorum.

Her ne kadar özürlü ve engelli vatandaşlarımızın yaşamlarını kolaylaştıran tedbirler alınıyorsa da yine de eksikler var ki engelli kardeşlerimiz çeşitli etkinliklerde seslerini duyurmaya çalışıyorlar. Ne acıdır ki engelliler için yapılan yollar, kaldırımlar, tuvaletler, koltuklar düşünülmeden işgal ediliyor. Görme özürlülerin yaşadıkları zorlukları bizzat anlamak için İstanbul’da yer altında düzenlenen ve rehberimizin de görme özürlü olduğu “karanlık dünya da yaşam” programına beyaz bastonla katılmıştım. Bir saat sonra guruptakilerle dışarıya çıktığımızda hepimiz vurgun yemiş gibiydik, önce görebildiğim için Allah’a şükretmiştim, nasıl bir duygu seli yaşadığımı anlatamam. Özürlü ve engelli kardeşlerimizi daha iyi anlamak için biraz empati yapmak yeterlidir.

Özürlü ve engelli kardeşlerimize ne kadar sevgi ile yaklaşıp yardımcı olursak insan olmanın onurunu o derece kazanmış oluruz. Onun içindir ki: Atalarımız “ Ne oldum dememeli, ne olacağım demeliyiz” diyorlar.

İstatistik bilgilerine göre, bu ülkede bedeninde en az bir sorun veya hastalık bulunanlar dışında, 8 milyon dolayında engelli ve özürlü bulunuyor. Bu küçümsenecek bir rakam değildir.

Diyeceğim o ki, yarın ne olacağımız belli olmadığına göre, engelli, özürlü kardeşlerimize sevgi saygı kuralları çerçevesinde daima kucak açmalıyız, ailelerine eğitim ve barınma merkezlerine de güç ve yetki kapsamında her yerde her zaman yardımcı olmalıyız.

Sağlık ve sevgiyle kalın.