Güzide semtimiz Torbalı, pandemi öncesi sanat şahlanması yaşayan Torbalı! Pandemi ile birlikte sessizliğe gömüldü. Yerel yönetimin yaptığı bando takımı ve ilaçlama arabası ile yapılan göbek atmalık müzikleri saymazsak efendim. Diğer yerlerle aynı kaderi paylaşması kaçınılmaz oldu. Herkes gibi kendini sanal ortama entegre etmeye çalışması da ne yazık ki çok bir işe yaramadı. Sadece birkaç sanatçının dahil olduğu, çoğu sanatçının hayalet gibi ortada dolaşması tarzında bir durum oluştu. Şov devam etti ama çoğu emekçi sanatçı helak oldu.

Peki, Torbalı’nın sanatçıları olarak farkındalık neden yaratamadık?

Çünkü bezdirildik. En basiti kendimden örnek vereyim; iki senedir üzerinde çalıştığım bir Metropolis projem var. Sanatı şov haline getirmiş, kültürün öneminin altını çizen! Kişilerle yaptığım görüşmeler doğrultusunda, ticari hiçbir unsur olmadığı takdirde projemin yetersiz olduğunun altını çizen, “bize maddi yarar sağlamayan sanatı biz ne yapalım? “ diyen zihniyetlerle karşılaştım. Bunu tabii ki açık, açık değil imalı bir anlatımla gözüme soktular ve hiç biri yaptığım projeyi ve oyunumu okumadan bu yargıya vardılar. İlçe yararına olan bu proje, Metropolis’i hem yerli, hem yabancı turisttin dikkatini çekmek, hem de çıktığımız bu yolda yılmadan, hedefimize doğru küçük ama sağlam adımları benimsediğimiz ben ve ekibimin çabaları ile eminim gerçek sanat severlerin yardımlarıyla bu hayalimizi gerçekleştireceğiz. Her şeye inat, direnmeye devam.
Oysa ki, Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nda Sanatın ve Sanatçının Korunması başlığı altında 64. Madde’de
‘‘Devlet, sanat faaliyetlerini ve sanatçıyı korur. Sanat eserlerinin ve sanatçının korunması, değerlendirilmesi, desteklenmesi ve sanat sevgisinin yayılması için gereken tedbirleri alır.’’denmişti.

Tamam, bu maddeyi okuduktan sonra gülmeyin. Evet böyle bir madde var. Levent ÜZÜMCÜ ve Şevket ÇORUH’un dikkat çekmeye çalıştığı bu madde Türkiye şartlarında uygulanıyormuş gibi gösterilip aslında zerre sanat ve sanatçıya yararı dokunmayan bir maddedir.

‘‘Peki Duygu, devletin sanatçıya verdiği destek ve sanat için yapılan çalışmalar televizyonlarda bangır bangır bağırıyor senin dediğinde laf mı?’’ derseniz.
Zaten devletin zaruri yapması gereken şeyleri bize lütufmuş gibi sunma algısını, milletçe kendimizi kaptırma huyumuzdan vazgeçemiyoruz çok şükür. Ben ‘devlet sanatı ve sanatçıyı kalkındırmış mı?’ diye bakarım. Onca müzisyen intihar edip onca tiyatro kapatılıyorsa bu ülkede bana kimse sanat ve sanatçı korunuyor demesin.

Örgütlenmiş cahillik her türlü alkışlanırken, sanatın değerinin anlaşılıp alkışlanmasını düşünmek, uçuk bir hayalden öteye geçmeyecektir. Tiktok ve youtube videolarını sanat atfedip, gerçek sanata sırt dönmek, sanatsız kalacağımızı kaçınılmaz gösteriyor.

Bir sonra ki yazımda Torbalı’nın tarihine inip eskiden bugüne kadar nasıl bir değişime uğradığını gözler önüne sereceğim. Kimileri “vay be, neler olmuş?” diyecekken, kimileri de “Hey gidi günler hey, ne günler yaşamışız” diyeceklerine eminim. Size tarihte yolculuk yaptırırken bir kere daha, kendimizi sorgulamaya yönelik düşüncelerin içinde bulabilirsiniz kendinizi.
Neyse, bedenimiz için yemek ve su bir gıdayken, tiyatro ve müzikte ruhumuzun gıdasıdır.
Ne demiş; Nazım Hikmet RAN “bir umuttur yaşamak” siz yine de sanatla kalın.
Yıktık perdeyi eyledik viran, Her ne kadar sürç-i lisan ettikse affola!