SANKİ hiç bir şey yapılmamış, hiç bir yenilik olmamış gibi ısrarla Eski Türkiye’ye diretenler var. O direten ne kadar diretirse diretsinler sıfır kilometre bir anayasa ve Başkanlık sisteminin önüne geçemeyeceklerdir. Çünkü bu ülkede, bu çürümüş sistemde dini, dili, Irkı, mezhebi için zulüm görmüş insanların göz yaşları var. Acı çekmiş Kör Şeyho’nun bedduası var. Kör Şeyho? Bundan tam otuzbeş yıl önce yaşanmış bir olaydı Kör Şeyho. 1980 Askeri darbesinde Diyarbakır Askeri Cezaevinin 20. koğuşunda hiç Türkçe bilmeyen ver sağ gözü görmeyen Mardinli Kör Şeyhmuz varmış. Koğuşta ona ‘Şeyho’ derlermiş. Köyünün geniş bozkırlarından alınıp, bir akrabasını evinde konuk ettiği için – yardım ve yataklık isnadıyla o dar koğuşa kapatıldığı ilk günler soluk, kahverengi şalvarıyla yeni yakalanmış bir saka kuşu gibi dur duraksız volta atıyormuş. O otuz yaşlarında saf ve mağrur bir toprak insanıymış. Dışarıda altı çocuğu vardı, Türkçe bilmiyor, fakat ezbere bildiği çok sayıda Kürtçe ve Arapça türküyü koğuşta söyleyip duruyormuş. 1981 yılı sonbaharı Diyarbakır cezaevinde 12 Eylül yaptırımları başlamış, işkenceyle marş ezberletme, havalandırmada acemi er eğitimi, dayaklar, küfürler kanına dokunuyordu onun da. Bu uygulamalara bir kaç ay direnmiş, hücrelere konuk edilmiş fakat yaşamla ölüm arasında kesin bir tercih yapmak zorunda kalınca çoğuları gibi o da biat etmişti. Etmeyenler ya öldürülmüş, kimileri de kendilerini diri diri yakmışlardır. Türkçe bilmediği için hergün üç dört kez koridorlara çıkarıp döve döve mahvettiler şeyhoyu. İlle de on kıtasıyla İstiklal marşını ezberleyip okumasını istiyorlardı. Orada Türkçe bilmek, İstiklal marşı okumaya bir gerekçe değildi. Koğuşa gelen Komando erler, “Nerede leyn o dil bilmiyen Mardinli ?” diye çağırarak her seferinde acımasızca dövüyorlardı. Oysa o hem Kürtçe hem Arapça biliyor, fakat oradaki bağnazlığa göre ‘dil bilmeyen’ oluyordu. Koğuşa hergün kan revan içinde dönünce Askeri savcılığa tahliye dilekçesi yazdırmak için arkadaşına adeta yalvardı. Bilmediği bir dilde on kıta istiklal marşı ezberlemek yerine tahliye düşleri kurmayı yeğliyordu. Yaklaşık bir ay her gün koridorda bir kaç yerini morartarak, dişlerini kırarak, kaşını gözünü patlatarak, bazen çırıl çıplak soyarak onu perişan ettiler de “Korkma sönmez bu şefeklerde” dışında tek kelime ezberletemediler. Anasından emdiği sütü burnundan getirdiler. Bu sürede beş on kelime Türkçe kelime öğrenmiş. Şeyho komando erleri her görüşünde aynı kelimeleri tekrarlıyordu. “Hükmat geliyor beni vurecekler” Nitekim vuruyorlardı. Komando erlere “Hükmat” diyordu. Bir er görse “yek (bir) hükmat” üç er görse “se (üç) hükmat beni vurecekler” diyor, yiğitliğe bok sürmüyor, hafif bir tebessümle dayak yemeye gidiyor fakat her seferinde çatılmış kaşları ve darmadağın gözüyle koğuşa dönüyordu. Dayak faslından dönüşlerinde sular genellikle kesik oluyordu. Kanlı yüzünü yıkayamıyordu. Yüzündeki kan lekeleri kuruyup koyu kahverengi bir renge bürünüyor, bir köşede büzüşüp tek gözünden sessizce yaşlar akıtıyordu. O dayak yemeye her gidişinde koğuş arkadaşları çaresizlik içinde ızdırap çekiyorlar çaresizliği yaşıyorlarmış. Sonra “köylü bu” diyerek ona istiklal marşı ezberletmekten caydılar da kurtuldu. O, tertemiz bir toprak insanıydı. Tek suçu kendi türkülerini kendi dilinden söylemekti. Kim bilir ona yıllarca önce yaşatılanları o, şimdi nasıl hatırlıyordur fakat ona ve şeyholara yaşatılanlar insanlık vicdanına oturduğu kesindir. Şimdi bu şeyholar yeni bir anayasayı hak etmiyorlar mı? Yeni bir Anayasa sıfır kilometre bir Anayasa için şimdi söz millette. 7 Haziranda Yeni Türkiye ve Yeni Anayasanın anahtarı 400 vekil diyerek yeter demeliyiz. Sağlıcakla kalın.