DEGERLI okurlarim, okullardaki cep telefonu hastaligi ile ilgili yazdigim yazilar birçok kisiden destek görüyor. Bu konu basta veliler olmak zere birçok kisiyi rahatsiz ediyor. Ben de bu konuyla ilgili ögrencilerin nabzini tutmaya devam ediyo-rum. Dün, Anadolu Teknik ve Kiz Meslek Lisesi ögrencileri ile konustum. 10 tane kiz ögrenci ile bu konuda sohbet ettim. Sinifta ders anlatilirken, cep telefonu kullanan olup olmadigini sordum. Bazi kisilerin kullandigini, ders esnasinda mesaj-lastiklarini söylediler. Dikkatleri dagiliyormus. Böyle durumlarda da anne ve babalarina degil de ögretmenlerine sikâyette bulunuyorlarmis. Anlasilan birçok anne babanin derste cep telefonu kullanildigindan haberi yok.
Buradan aileleri uyariyorum. Çocugunuzun cep telefonunu hangi amaç için kullandigina lütfen dikkat edin. Kontrol edin. Ögretmenleri ile sürekli iletisim halinde olun.

KIRLILIK

DUN, evden çikip çarsiya dogru ilerlerken vatan-dasin biri yolumu kesip, ‘Hüseyin Bey, Torbali-daki kirliligi neden hiç yazmiyorsun?’ diye sordu. Ben de kirlilikten neyi kastettigini sordum. Her türlü kirliligin kendisini rahatsiz ettigini söyledi. Bana, derin bir mesaj vermek istiyor gibi geldi. Torbali çok güzel bir ilçe. Eger herkes kendi isini temiz ve dürüst bir sekilde yaparsa hiçbir kirlilik yasanmaz. Vatandasta, ilçede kirli islerin oldugu-na yönelik bir algi varsa bunda suç hepimizin. Basta bizleri yönetenler olmak üzere, ilçedeki sözü geçen herkes bunu kendi üzerine alinmalidir. Demek ki vatandasimiz karamsar. Demek ki vatandasa umut veremiyoruz. Demek ki seffaf bir ilçe degiliz. Bu, üzücü bir durum. Umarim, Torbali’yi kirlilik ile anan çok insan yoktur.

KENDINI TANIMAK

KATILDIGIM sohbetlerin birçogunda, adi geçen taninmis veya taninmamis kisilerle ilgili “Birak sunu ya; ben onu taniyorum. Biliyorum nasil bir insan oldugunu” seklinde diyaloglara sahit olu-yorum. Hepimiz, herkesi taniyoruz masallah..
Lütfen atip tutmayi birakip önce kendimizi tani-yalim. Kendisini taniyan, kendisini bilen insan en makbul insan çesididir. Bir baskasini tanimakla övünmek, bos istir.
Ben, 56 yasindayim ama kendimi tam olarak ta-nidigimi söyleyemem. Mutlaka vardir, benim de henüz kendimde bilmedigim seyler. Toplum ola-rak baskasinin isine burnumuzu sokmaktan, baskasini tanimaya çalismaktan bir türlü ken-dimizi göremiyoruz.
Birini elestirmemiz gerekiyorsa, önce kendimizi elestirecegiz. Birine ögüt vermemiz gerekiyorsa önce kendimizi hizaya sokacagiz.
Kendisini taniyan, ne istedigini bilen, baskasina ne sunacaginin hesabini bilen insanin yasam kalitesi yüksek olur. Onun bunun dedikodusunu yapmakla, baskasinin siginagina siginmakla hayat geçmez. Herkes önce kendisine çeki düzen versin; sonra baskalarini sorgulasin…

IBRAHIM’IN SUÇU NE?

ADI intihar ile anilan ilçemizde önceki gün çok aci bir ölüm daha yasandi. Hayatinin baharinda bir gencimiz canina kiydi. Sebep belli degil. Ibra-him, 8 çocuklu bir ailenin oglu. Ailesinin maddi durumunun çok kötü oldugunu ögrendim. Muh-temelen bunaldi. Yasi, bunalima çok müsait bir yas… Intiharin ne kadar yanlis bir durum oldu-gunu anlatmama gerek yok sani-rim…
Bu olaylarin temelinde toplumsal yalnizligin yattigina inaniyorum… Insanlar yalnizlasiyor. Hiç kimse komsusunun, esinin, dostunun sorunlari ile ilgilenmiyor. 14 yasindaki Ibrahim’in derdi ne olabilir Allah askina? Eger, yani basimizda 14 yasinda bir çocuk canina kiyiyorsa ve biz sebebini bilemiyorsak bu hepimi-zin utancidir. Yazibasi’daki o aile hepimizin utancidir. Bir ögrenci, intihari düsünebiliyorsa bu hepimizin ayibidir. Çok sorumsuz, vurdumduy-maz bir toplum olduk. Çok üzülüyorum, çok…