KENDIMI bildim bileli sözde sihirli bir güç olduguna inanirim. Güzel ve dolu konusanlarin sohbetlerine doyamam. Yerli yerine oturan, usturuplu konusanlari severim. Insanin en önemli özelligidir konusmak, demokrasinin de ilk ilkesidir konusan bir toplum olmak. Belki de edebiyat dersi ögretmeni olmamdan kaynaklidir. Konussun istemisimdir ögrencilerim. “Söz gümüsse sükut altindir.” Atasözünü de hiç sevmem. Susarak zenginlesen bir toplum olur mu?

Herhalde biz eski çaglarda çok konusan, agzina geleni, aklindan geçeni söylemezse rahat edemeyen bir ulusmusuz ki birçoklarinin canina tak etmis ki bu atasözünü demisler. Ve yüzyillar boyunca da susmusuz. Bakmayin anli sanli Osmanli Dönemi’ne. Güzel güzel susmusuz. Haddine mi padisah karsisinda, pasalar, beyler karsisinda konusmasi insanlarin… Hani bir ozanimizin sözlerindeki gibi: “Ben halkim hey! Felegin sillesini çok yemisim. Kalem vermemisler elime, Diyecegimi türkülerle demisim.” türkü söylemisiz. Onlar da yansimis istekler, düsler, dilekler. Susmusuz ta ki cumhuriyet ilanina kadar.

Cumhuriyet ilanindan sonra yavas yavas konusmaya baslamisiz. Korkarak, fisiltilarla… Hatta bu durum Mustafa Kemal’in de dikkatini çekmis. Mecliste dut yemis bülbül gibi susup duran fakat meclis koridorlarinda alçak sesle atesli konusmalara dalan bazi milletvekillerinin göstererek yanindaki Salah Cimcoz’e sormus: Bunlar niçin söyleyeceklerini meclis kürsüsünden söylemezler de böyle koridorlarda fisildayarak ziyan ederler? Salah Cimcoz sözün burasinda su hikayeyi sikistirmis: Pasam, demis. Vaktiyle büyük bir ormanda büyük bir aslan yasarmis. Geceleri diger orman sakinlerinin bagrismalarindan rahatsiz olur, uyamazmis. Günlerden bir gün bir ferman çikarmis. “Bundan böyle aslan hazretleri uyurken hiç kimse ses çikarmayacak.”
Ormanda geceleri ses çikmaz olmus… Bir gece aslanin uykusu kaçmis, söyle bir dolasayim demis. Bakmis ormanda bir tek mahluk yok. Izleri sürmüs. Bakmis ki bütün hayvanlar ormanin en büyük magarasinda toplanmislar. Bunda bir fesat sezen aslan magaranin bir deliginden bakacak olmus. Ne görsün? Kendinden baska bütün orman sakinleri orada. Tavsandan file kadar. Elleri, ayaklariyla bazi isaretler yapip, iniltiye, fisiltiya benzer sesler çikarip duruyorlar. Dinleyenler de buna gayet acayip ufak sesler çikararak katiliyorlar.

Ve bütün bunlar sessizce olup bitiyor. Durumdan kuskulanan aslan içeri dalmis. Kurul baskanina, bütün bu tiyatronun ne demek oldugunu sormus. Baskan ancak aslanin duyabilecegi bir sesle: Aliskanlik aslanim! demis. “Aliskanlik. Bizler geceleri bagirmazsak kahrimizdan ölürüz. Bagirmak da yasak, biz de ses çikarmadan dudaklarimizi oynatiyoruz. Bu kadarcik olsun yasak saviyoruz iste.”

Atatürk’ümüzün öyküyü dinledikten sonra gülüp geçtigini sanmiyorum. O konusan bir toplum yaratti. Demokrasinin çok seslilik oldugunu biliyordu.

Böyle seyler yazmak nerden aklima geldi? Herhalde telefon konusmalari dahi dinlenen bir toplumun bireyi olma tedirginliginden… Susan bir toplum mu yaratilmak isteniyor? Miting alaninda konusan, hak arayanlar da tutuklaniyor. Ne diyor Mevlana: “Kargalar ötmeye baslayinca bülbüller susar.” Oysa sesin civil civil sakidigi bir toplum özlemindeyiz.

Bir irmak gibi akan bir ata biner gibi rahat konusmali insanimiz. Toplum bahçemizde en az yetisen meyvelerden biri de rahat konusan insanlarin azligidir. Sesini baskalarina benzetmeden, usturuplu, oturakli, kantar topuzu gibi, içerikli, içi dolu söz söyleyenlere ihtiyacimiz var. Korkusuzca konusan bir ülke olmaliyiz. Iyi sohbetler, güzel konusmalar.
Hosça kalin, dostça kalin.